Eileen Jewell, the ‘queen of the minor key’ heeft gevoel voor theater en humor.
Een ‘few inches’ maken een groot verschil, zegt Eilen Jewell, terwijl ze aan het begin van haar optreden haar microfoonstandaard verplaatst. Plaats van handeling Luxor Live @ Arnhem, donderdag 8 september 2016. (met in het voorprogramma Bootleg Betty)
Het is al weer een paar jaar geleden dat ik haar zag optreden met haar mannen: drummer Jason Beek, contrabassist Johnny Sciascia en cowboy Jerry Miller op gitaar. Eilen heeft zich laten zien als één van de snel rijzende sterren van een nieuwe generatie americana-muzikanten. Ze lijkt iedere keer weer nóg veel beter te zijn geworden, al kan het zijn dat ze mij steeds meer raakt met haar melancholische songs.
“I was listening to Elvis Presley, Buddy Holly, and, later on, The Animals and The Kinks”, zegt Eilen Jewell over haar muzikale helden. En dat is te horen. Ze maakt een mooie mix van country, folk en americana maar dan wel heerlijk swingend. Tussen de wat rustiger nummers door blijkt dat haar liefde voor rock ‘n’ roll blijft.
Van begin tot eind, het nummer ‘Songbird’, was het een betoverend en ontroerend optreden. Songbird, het een na laatste liedje, is voor haar tweejarige dochtertje Mavis, vernoemd naar Mavis Staples. Ze speelt het liedje solo en akoestisch, alsof ze de heren van de band even rust gunt. Het was een mooi slot van een prachtige avond.
De Nijmeegse stoere vrouwenband Bootleg Betty trapte af in Luxor Live. Je zult maar het voorprogramma van hoofdact Eilen Jewell zijn, een hele tour lijkt me, maar het moet gezegd: Bootleg Betty deed het uitstekend, tot en met de swingende uitsmijter ‘A Song Called Wanda’. Niet voor niks sprak ook Eilen Jewell haar enorme waardering uit voor deze puike band. Mogen jullie noteren!
