Aan de term ‘game drive’ heb ik wel even moeten wennen. Het is een woord waar ik geen Nederlands equivalent voor ken. Tijdens een game drive ga je op zoek naar wild, om dieren te ‘spotten’ in de vrije natuur. Uit veiligheidsoverwegingen mag je tijdens een game drive in het Kruger National Park de auto niet uit, alleen op een paar bijzondere plekken, waar je naar vogels kunt kijken. Het park is samen met de aanliggende parken in Zimbabwe en Mozambique, ongeveer even groot als Nederland.
Elk jaargetijde is anders, nu was er hoog gras en het was erg warm. Als het zo warm is, zoeken de dieren verkoeling in de schaduw. Het hoge gras ontneemt het zicht op de dieren. Maar het geeft ook kansen, omdat er ook dieren zijn die genieten van een bad in het verfrissende water. Een paar bijzondere situaties heb ik kunnen vastleggen. Die wil ik graag delen. De ouwe hippo, die deze ouwe hippie heeft vermaakt, daar kan geen circusact tegenop.
De oude hippo was uit zijn groep gezet, waarschijnlijk omdat hij te humeurig was. De warmte en de zon, daar kan zo’n dier niet tegen, onder water blijven is van levensbelang. Daardoor was deze oude hippo aangewezen op een iets te klein watertje, waarin hij zich bijzonder oncomfortabel en onveilig voelde. Dus wilde deze macho mij wel even laten zien wat hij in huis had. Als er niemand bij is, ligt hij lekker rustig in het water om op zijn rug plaats te bieden aan waterschildpadden die willen zonnen. De wilde bloeddorstige honden betrapte ik op het nuttigen van een snack. Een loopvogel, waarschijnlijk een Laerveldpatrys, ging schoon op. Maar kijk zelf, ook naar de leeuwen, de cheetahs, een luipaard die zich in het gras heeft verstopt en enkele andere mooie dieren, klein en groot. Het meest plezier heb ik beleefd aan de Zadelbekooievaar. (Saalbekooievaar in het Afrikaans, Saddle-billed stork in het Engels). Het is een groot soort elegante ooievaar, ongeveer anderhalve meter hoog, waarvan er in Zuid Afrika nog slechts twee, tot maximaal driehonderd, in het wild voorkomen. Een paar jaar geleden heb ik nog eens een ‘Certificate of Appreciation’ gekregen, voor mijn ‘contribution in securing the future of the Saddle-billed Stork’, omdat ik er op twee plaatsen een had waargenomen en vastgelegd. Maar mooier dan het prachtexemplaar dat ik nu heb geschoten, zal ik niet snel meer zien. Zeker en vast niet ‘ready to take-off’… Ik ben een bevoorrecht mens.
(Dit bord staat buiten het park, waar ook hippo’s voorkomen)
