Schoonheid behoort waarschijnlijk tot de meest besproken onderwerpen. Bijna alle mythen en verhalen die bekend zijn gaan over schoonheid. Vooral de schoonheid van vrouwen heeft een grote rol in de geschiedenis, soms als prinsessen, soms als verleidelijke monsters. Vrouwen, muziek en zang is weer een ander verhaal. Trijntje Oosterhuis voegde daar met Walk Along weer een fraai hoofdstuk aan toe.
Denk zo maar aan één van de vele Griekse mythen en sagen. Odysseus reist door verre landen, over de grote zeeën, waarbij hij de ene na de andere beproeving doorstaat. Dan komt hij langs het eiland waar de Sirenen wonen. Hun schoonheid is uitzonderlijk en ze zingen zó mooi dat ze de zeelui met hun onweerstaanbare gezang in verleiding brengen om naar hen toe te varen. Vervolgens lopen de langsvarende schepen met de betoverd geraakte bemanning op de rotsen en loopt het slecht met ze af. Odysseus had een goede raad gekregen om zijn oren en die van zijn mannen dicht te stoppen, zodat niemand in de verleiding kwam naar de Sirenen toe te gaan en zijn eigen graf te graven. Hij stopte de oren van zijn mannen dicht met bijenwas en liet zichzelf vastbinden aan de mast, zodat hij wel de gezangen hoorde maar niet naar ze toe kon varen. Hij geeft zijn mannen bovendien de opdracht dat als hij schreeuwde dat ze hem niet mochten losmaken, maar dat ze hem nog steviger moesten vastmaken. Zo kwamen ze ongeschonden langs het eiland van de Sirenen.
Er is een vraag die me niet loslaat: wat zongen de Sirenen? Wat heeft Odysseus met zijn open oren gehoord? Waren het liederen? Was het aards gezang, hoorde hij klanken uit een andere wereld, uit de onderwereld misschien? Of was het hemelse muziek, over liefde en schoonheid? Maakten ze alleen maar bewegingen met hun mond, waar geen geluid uit kwam? Zongen ze in stilte? Wij zullen het nooit weten. De klanken van de dames op deze foto’s waren zonder uitzondering wonderschoon. Mythen en sagen zijn van alle tijden.
