Het was even stil in het dorp

Het was even stil in het dorp, voor Henk.
Lieve mensen die pijn lijden en veel verdriet hebben. Mensen die diep bedroefd zijn door het verlies van hun echtgenoot, grootvader, vader, schoonvader, buurman, maatje, vriend, kennis. Wat is dat moeilijk om te zien.

Er was mij gevraagd die dag te fotograferen, dus ik moest wel kijken. Op sommige momenten was het tussen mijn tranen door ‘zoeken, scherpstellen en afdrukken’. Meer is fotografie niet: gewoon afdrukken, desnoods met klamme handen. Misschien was het wel prettig, een fotoapparaat tussen mij en de knappe toespraak van zoonlief, kleinkinderen die een kaars voor opa aansteken of het intense verdriet van lieve dochters. Door de zoeker kijken naar schoonzonen en schoondochter die zo veel mogelijk willen bijstaan en een partner, sinds een paar dagen weduwe, die zich flink probeert te houden. Dat lukt haar ook nog, ze was flink!
Het was mijn doelstelling om, voor zover dat kon, integer verslag van de gebeurtenissen te doen. Een waardige reportage, met respect voor hen die lijden. Zou mooi zijn als het gelukt is er een smaakvolle herinnering van te maken, voor mij blijven het echter ook hartverscheurende beelden.